Gesprek met een ziel

Iemand die ik uit vele levens ken, maar in dit leven niet persoonlijk heb ontmoet en misschien zal ik hem nooit zien. Toch zijn de gesprekken er en wanneer we praten, voelt het alsof we altijd samen zijn geweest. Zijn energie voelt vertrouwd, als de mijne, en toch is hij niet mijn twin flame-liefde. Het is meer alsof hij mijn grote broer is, een ziel die langs een parallel pad met de mijne reist.

In andere levens waren we niet altijd even aardig voor elkaar. Soms waren de momenten zwaar, pijnlijk en vol misverstanden. Het is interessant hoe die herinneringen nu omhoogkomen, precies nu we net met één been in het nieuwe tijdperk staan. Het Waterman-tijdperk vraagt om reiniging: alles wat niet kan meegaan, wordt losgelaten, genezen en getransformeerd. Veel mensen merken dit niet bewust, en dat hoeft ook niet.

Hij en ik hebben samen van alles meegemaakt. Van een berenklem om een kuit, tot een schorpioenprik en zelfs het uithuwelijken. De emoties en oude patronen van toen dragen we nog steeds (onbewust) met ons mee. Fysieke pijn, spanning, en de echo van verdriet. In een leven heb ik hem verplicht om met een ander te trouwen, en dat heeft zijn sporen nagelaten. Het was een gedwongen liefdeloos huwelijk. Nu is hij voorzichtig, terughoudend, verscholen in de schaduw en angstig naar mij.

Ik spreek tegen hem, zacht, liefdevol, zonder oordeel.

"Ik vertrouw op jouw keuzes. Ik stuur niets. Als jij gelukkig bent, dan ben ik dat ook. Wat heb je van me nodig? Welke bewijzen moet ik geven dat het nu anders is? Jij mag nu kiezen. Dit leven is anders. Ik laat je los. Ik laat je vrij. Je bent vrij. Gebruik deze vrijheid, wees gelukkig met de mensen waar jij je thuis voelt. Het huwelijk van nu, dat is het niet. Maar het is aan jou. Jij beslist. Hoe kan ik je helpen? Ruimte, vrijheid, eigen keuze. Dat ben je waard. Ik bemoei me niet met jouw liefdesleven. Ik neem een stap terug. Vertrouw me. Er is geen addertje onder het gras, ik hoop dat je dat voelt."

Deze woorden zijn een brug. Ze verzachten het verleden en openen een nieuwe energie waarin vertrouwen kan groeien. Voor hem, en ook voor mij. Het mag zich langzaam ontvouwt. Er is een afwachtende rust. Mijn lichaam ontspant en laat spanning. Ik voel zijn glimlach, onverwacht, alsof hij weet dat alles goed komt.

Wanneer ik op een ander moment een berichtje wil sturen, zijn zijn twin flame, houd ik mijn vingers tegen. Dan weet ik: hij doet hetzelfde. Er is tijd en moed nodig voor een eerste stap. Alles heeft zijn eigen ritme. Ik hoop op een einde dat voelt als uit een sprookje. De ridder uit Doornroosje, die eindelijk opstaat, durft, zijn hart volgt, en niet opgeeft voordat hij dat eerste berichtje stuurt.

Terwijl dit in verschillende energetische lagen gebeurt, komt het oude los en wordt het nieuwe geopend. Voor ons beiden. Voor de lijnen van oude levens, voor de liefde die er tussen ons is, de verbinding die er altijd zal zijn, ook zonder fysiek contact.

Met liefde,

Melanie