Terug naar jezelf via de twin flame-spiegel

Vanaf het eerste contact met mijn twin flame wist ik intuïtief wat we samen te doen hadden. We waren in elkaars leven gekomen zodat ik zou stoppen met zoeken naar aandacht buiten mezelf. In een wereld waarin we voortdurend bevestiging vinden buiten ons, voelde dat als een diepe omkering. Toch had het bijna vier jaar nodig om werkelijk te doorvoelen, laag voor laag.

Met vallen en opstaan ontdekte ik dat de verbinding met hem me terugbracht naar iets veel diepers: de relatie met mijn vader, het gemis aan mannelijke energie en de onveiligheid die ik als vrouw vaak had gevoeld. We kiezen onze romantische partner onbewust op basis van de ouder van wie we het minst liefde hebben ervaren. Hopend die liefde eindelijk te ontvangen. De twin flame-reis brengt die oude wond aan het licht, niet om te breken, maar om de delen van het hart weer bij elkaar te brengen.

Toen mijn twin flame liefdesrelatie beëindigde, begon een nieuwe fase. Andere patronen kwamen naar boven. Ik wist dat ik niet moest najagen, maar de stilte voelde als een leegte zonder bodem. Elke minuut zonder hem leek ondraaglijk. Geen contact voelde als afwijzing, en elke ambulance-sirene deed mijn hart bevriezen. De angst om hem te verliezen, trok me telkens weer naar buiten, naar het verlangen om gezien te worden.

Hij speelde zijn rol als spiegel, als katalysator, perfect. Zijn afstand bracht me terug naar de kern van mijn eigen verlatingsangst. Wat ik buiten mezelf probeerde te vinden, was een oud patroon, ik moest mezelf weer vinden.

Langzaam leerde ik dat de leegte in mij niet door hem gevuld kon worden. Dat ik zelf degene was die mijn aandacht, zachtheid en liefde nodig had. Hoe ik met hem omging, zo mocht ik mezelf behandelen. Ik begon te zien hoe diep het pleasen in mij geworteld zat. De drang om te zorgen, alles voor de ander te doen, uit angst niet genoeg te zijn of verlaten te worden.

Zolang ik liefde verbond aan goedkeuring was ik afhankelijk van de onzichtbare pijn. Gevangen in een oud systeem: je verdient aandacht als je voldoet aan verwachtingen. En als dat niet lukt, volgt afwijzing. Een ongemakkelijk en pijnlijk gevoel.

Toen ik dat doorzag, begon iets te verschuiven. Er kwam een periode van diepe stilte. Geen vlucht in bezigheden, geen bevestiging van buiten. Alleen ik, samen met mijn eigen stem. Hoewel het in het begin zwaar voelde, begon ik rust te ervaren. Niet de stoere onafhankelijkheid van “ik heb niemand nodig”, maar het besef: “ik ben tevreden met mezelf.”

De kracht die ik van jongs af aan buiten mezelf had gelegd, kwam langzaam terug. Ik ontdekte wat het werkelijk betekent om mezelf niet meer te verlaten.

Deze reis heeft me veranderd. Ik leef niet meer vanuit angst, maar vanuit keuze. Ik hoef niemand te overtuigen, niemand te bewijzen dat ik het waard ben. Ik ben het waard, punt. Puur omdat ik besta.

Dus aan alle zielen die met mij hun lessen deelden, bedankt voor het spiegelen, het loslaten, het openen. Het proces wat is aangewakkerd. Ik ben niet meer dezelfde. Ik kies volledig voor team Melanie. Ook als een ander dat niet doet. Want de enige liefde die mijn nooit verlaat, is de liefde die in mij leeft.